Trzy.

Po kilku minutach dotarłam na miejsce. Spojrzałam w lusterko biorąc głęboki oddech. Dasz radę, nie będzie źle. Wzięłam torebkę, wysiadłam, poprawiłam sukienkę, a po chwili zamknęłam samochód. Znalazłam jego imię oraz nazwisko na domofonie. Zadzwoniłam i nie zdążyłam nic powiedzieć, ponieważ Radek otworzył drzwi. Weszłam po schodach na trzecie piętro, a on już na mnie czekał. Przywitał się ze mną namiętnym pocałunkiem. Od razu mi się odechciało wszystkiego. Jednak uśmiechnęłam się sztucznie i weszłam do środka. 

W jego mieszkaniu jak nigdy panował porządek oraz ładnie pachniało. Zaprowadził mnie do salonu, gdzie widać, że wcześniej rozłożył duży stół. Na nim znajdowała się kolacja. Ba! Kolacja przy świecach. Zajęłam wskazane miejsce przez mojego chłopaka.

Radek przyniósł wino i dwie lampki.

-Kochanie, nie mogę wina... – spojrzałam na niego.

Nie wierzyłam, że powiedziałam do niego kochanie. Jak to możliwe?

-Dlaczego? – zapytał.

-Bo jestem autem...

-Przecież możesz nocować u mnie – uśmiechnął się.

-Nie, Radek. Wypij sam, ja nie mam ochoty – protestowałam.

-No dobrze, jak chcesz – odstawił butelkę i zasiadł do stołu. – Jedz, bo Ci wystygnie.

Popatrzyłam na swój talerz. Jedzenie wyglądało dość apetycznie. Wzięłam w dłonie sztućce, przełknęłam ślinę i spróbowałam dania.

-Mm, sam to zrobiłeś? – uniosłam głowę. 

-Tak, bez niczyjej pomocy. 

-Przyznam szczerze, że dobrze ci wyszło – powiedziałam prawdę.

Mężczyzna tylko się uśmiechnął, a ja dalej konsumowałam posiłek. Starałam się być miła, przede wszystkim odzywać się normalnie. Nie wiem czy mi to wychodziło. 

Zastanawiało mnie tylko jedno. Mianowicie; ubrany Radek w garnitur, posprzątane mieszkanie oraz zaproszenie mnie. Odkąd jesteśmy razem może raz byłam na takiej kolacji z nim. A co jeśli on coś kombinuje? 

-Smakowało ci? – z rozmyślań wyrwał mnie głos bruneta.

-Tak, smakowało – odparłam.

-To dobrze – zabrał talerze i odstawił je na bok. – Ślicznie wyglądasz.

-Ty też niczego sobie.

Przysunął swoje krzesło bliżej mnie i złapał mają dłoń, po czym splótł nasze palce.

-Wiesz co jest dzisiaj?

-Dzisiaj? W jakim sensie? – zdziwiłam się.

-No wiesz... 

-Nie, mów jaśniej – spojrzałam w jego oczy.

-Bowiem dzisiaj mijają trzy lata odkąd jesteśmy parą, Kochanie – uśmiechnął się promienie.

-Dzisiaj? – powtórzyłam z niedowierzaniem. – Naprawdę? Zapomniałam na śmierć, przepraszam...

-Nie przepraszaj. Nic się nie stało.

-Radek... Stało się, poza tym nic dla Ciebie nie mam.

Zrobiło mi się strasznie głupio... Teraz już wiem, dlaczego mnie zaprosił.

-Kotek, jest okej. Nie gniewam się, ważne, że ja mam coś dla ciebie.

-Co takiego? – zaciekawiłam się.

Mężczyźnie uśmiech nie schodził z twarzy. W pewnym momencie wstał, odsunął krzesło, uklęknął i wyciągnął czerwone pudełeczko w kształcie serduszka. Otworzył je, a ja zasłoniłam usta dłonią.

Nie potrafiłam wydusić z siebie ani słowa. 

-Aleksandro... – powiedział i po raz kolejny spojrzał w moje oczy. – Wiem, że ostatnimi czasy nam się nie układało. Miałaś dużo pracy, zresztą ja tak samo. Ty jesteś kobietą mojego życia. Chciałbym wiązać z Tobą swoją przyszłość. Założyć rodzinę, zamieszkać razem. Zdaję sobie sprawę z tego, jak cierpiałaś. A może jak cierpisz dalej. Jednak obiecuję cię wspierać. Być przy tobie na dobre i złe. Wiadomo, są wzloty i upadki. Ale razem damy radę. Kocham cię – mówił, a w moich oczach pojawiły się łzy. – Może nie jest to moment, jaki sobie wymarzyłaś ale... Ola, wyjdziesz za mnie?

Zapadła niezręczna cisza. Głos uwiązł mi w gardle. Nie chcę go zranić. Dobrze wiem, że jest strasznie wrażliwy. A moje słowa mogą go bardzo zaboleć, albo uszczęśliwić. 

-Radek... – wstałam.

Patrzył na mnie z nadzieją, a mnie zrobiło się jakoś... smutno.

Wzięłam pudełko do ręki i uważnie mu się przyglądałam. 
Podejmij słuszną decyzję. Przemyśl, przecież go kochasz.
Przełknęłam ślinę i zamknęłam je po czym oddałam brunetowi.

-Przepraszam... – wydusiłam z siebie. – To nie chodzi o to, że nie jestem gotowa. Po prostu nie mogę...

-Ale, Ola... jak to?

-Radziu, posłuchaj. Na świecie jest wiele kobiet. Zachowaj ten pierścionek dla innej. Wiem, że ułożysz sobie życie. Ze mną nie będziesz szczęśliwy. Dlatego nie chcę cię ranić. Załatwmy tą sprawę polubownie... Jeżeli chcesz możemy się przyjaźnić – po moich policzkach spływały łzy.

Mężczyzna milczał, więc postanowiłam kontynuować:

-Jesteś przystojny, widzę ile kobiet na ciebie leci. Wiesz ile razy byłam zazdrosna? Tylko teraz nie chodzi o to. Ja po prostu nie chcę ciebie ranić. Więc... wybacz mi. Wybacz, że w ogóle się pojawiłam w twoim życiu – ledwo to mówiłam, ponieważ zaczęłam rzewnie płakać. – Zapomnij o mnie, tak będzie najlepiej dla nas wszystkich. 

-Ola... 

-Radek, nie proś mnie o nic... Ja przepraszam. Życzę szczęścia. Pamiętaj, że cię bardzo kochałam, ale to koniec. Żegnaj... – skierowałam się do wyjścia. Ubrałam buty i wybiegłam z jego mieszkania.

Nie mogłam się powstrzymać, wciąż płakałam.

Biegłam po schodach, bo bałam się, że będzie za mną szedł. Byłam już na parterze, gdy poczułam, że w coś uderzyłam. Upadłam na zimne płytki i straciłam przytomność...

***

Czy Ola dobrze postąpiła odrzucając zaręczyny i zrywając z Radosławem?

Co się stało? 

Podoba Wam się rozdział? :) Bo mnie on jakoś nie przypadł do gustu, może dlatego, że jest dużo dialogów. :)

Tak więc, ja się nie rozpisuję. 

Czytam+komentuję=motywuję <3

Trzymajcie się, do następnego.

 pozdrawiam! ;* 

PS. Zdjęcie obok jest wspaniałe! <3 Grzegorz zmienił swój stan i nie tak dawno temu poślubił Olę! :) (ach, imienniczka naszej bohaterki ^^) Życzymy szczęścia młodym! :>